👈ادامه از صفحه اول
4. دور از ذهن نخواهد بود اگر گفته شود نگرشی که کشور را جزیره ای در محاصره ی دشمنان می داند و به مدرسه به مثابه پادگانی برای مواجهه و ستیزه با هرنوع فرهنگ غیر خودی می نگرد( این که چه میزان موفق بوده است، بحث دیگری است)،درک درستی از فرهنگ مشترک بشری نداشته باشد و هرگونه تمایزی را به ضدیت تعبیر نماید.در این حالت آموزش نه تنها نمی تواند با تحولات دانشی بشر دست کم در علم تعلیم و تربیت همراه باشد و دچار ناهمزمانی می گردد، بلکه برنامه ها و جهت گیری های آموزشی اش با زندگی و جهت گیری های واقعی درون جامعه ی خود نیز بیگانه می شود. ساختار نظام آموزشی ما اجازه ی مشارکت نهادهای اجتماعی،در امر آموزش و پیوند خوردن مدرسه با جامعه را نمی دهد.از آن بالاتر معلمان مشارکتی در برنامه ریزی درسی و تولید محتوای آموزشی ندارند. در چنین شرایطی انگیزه ای برای ارتقاء دانش و مهارت ها و کسب صلاحیت های حرفه بالاتر باقی نمی ماند.
در جهان متحول، پرآشوب و شبکه ای و کوچک شده ی کنونی نه می توان درها را به روی دیگران بست ونه می توان مانع ورود اندیشه های غیر شد. آموزش اگر تنها راه نجات نباشد، بی تردید از مهمترین هاست. آموزشی که بتواند میان امور عام که برای حفظ انسجام هر جامعه ای ضروری است با امر متنوع پیوندی منطقی برقرار کند. تنوع و تکثر را نه تهدید بلکه فرصت بداند. چنین آموزشی نیازمند معلمانی توانا، به روز و دارای صلاحیت حرفه ای بالاست. اگر آموزش عمومی و با کیفیت،یک حق است که هست، تنها با حضور چنین معلمانی امکان تحقق خواهد یافت.
🔹کانون صنفی معلمان تهران
۹۷/۷/۱۱
No comments:
Post a Comment